Mijn opa gaf mij de liefde voor fotografie van kleins af aan mee. Altijd als we bij hem op bezoek waren liet hij de foto's zien die hij tijdens zijn reizen gemaakt had, en vertelde dan hoe hij er voor zorgde dat de foto's zo mooi werden. "Kijk Lisa" zei hij dan, wijzend op een kleine struik op de voorgrond van de foto "als je zo'n struikje onscherp in de hoek van de foto zet krijg je diepte in je foto's". En zo gaf hij mij elke keer weer tips over hoe je een foto interessant maakt, wat de regels van compositie zijn, en hoe je licht in je voordeel kan gebruiken.

Op mijn 13e verjaardag kreeg ik mijn eerste digitale camera met een whopping 3.1 Megapixels. Die camera werd onmiddellijk mijn nieuwe bestie, we waren onafscheidelijk! Geen dag ging voorbij of ik fotografeerde zo ongeveer alles wat ik tegen kwam. Ook met vriendinnen deed ik heuse modellenshoots.

Na de middelbare school twijfelde ik tussen de kunstacademie, de fotovakopleiding en een lerarenopleiding. Met het oog op toch liever een vast inkomen koos ik uiteindelijk met pijn in mijn hart voor het laatste. Toch maakte ik de lerarenopleiding nooit af en kwam ik via via in het notariaat terecht waarin ik 16 jaar gewerkt heb. Het fotograferen bleef ik uiteraard altijd ernaast doen en ik bleef altijd spijt houden van mijn keuze destijds.

Toen onze kinderen geboren werden ging ik pas echt los. Ik probeerde zelf newborn foto's te maken en legde elk stapje van ze vast op de gevoelige plaat. Toen ze wat ouder werden begonnen ze het, jammer genoeg voor mij, vervelend te vinden dat ik steeds met een camera achter ze aanliep. Het was uiteindelijk de aanleiding om voor mezelf te gaan onderzoeken of ik meer kon met mijn camera dan alleen mijn eigen leven vastleggen. Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg een bevriend gezin of ik hun een keer mocht meenemen voor een fotoshoot. Ik weet nog dat ik met hun door het bos liep en het letterlijk 'klikte' in mijn hoofd. Dit was wat ik écht geweldig vond.

Niet veel later stond ik bij de Kamer van Koophandel om mijzelf in te schrijven als Fotozoet met de grote droom om ooit fulltime fotograaf te worden. Inmiddels kan ik met trots zeggen dat ik mijn droom keihard heb waargemaakt. Niet alleen ben ik fulltime fotograaf, ik heb er zelfs meerdere awards mee gewonnen. Mijn opa heeft het helaas nooit mee mogen maken dat ik dit ben gaan doen, maar ik weet zeker dat hij daar ergens vanaf boven vol trots meekijkt.

En de toekomst? Die vul ik graag in met jullie! Jullie liefde, jullie levensverhaal, jullie mooiste momenten, vastgelegd met al mijn ervaring en manier van de wereld zien. Zodat jullie geen enkel moment meer zullen vergeten en jullie altijd kunnen terugkijken naar die waardevolle herinneringen.